l

Lepka substancja, przeczuwana jest przeze mnie jako coś spowijającego mnie od

wewnątrz. Substancja ta zatrzymywana w środku, jest odczuwalna jako zmętnienie.

Substancja ta jest zatrzymywana wewnątrz, gdyż skutki jej wydostania się mogą być

nieprzewidywalne. Substancję lepką wypuszczam powoli z ust i wcieram w skórę.

Kamufluję ją pod sukienką. Wychodzę na zewnątrz.

Cieniutka nitka substancji klejącej dotyka wszystkiego. Wystarczy jedno

dotknięcie, by złączyć zmysłowe z niewidzialnym. Ciało widmowe lepką linką łączy

ducha z fizyczną powłoką ciała w chwili śmierci czy podczas transów hipnotycznych.

Lepkie niteczki łączą myśli z duchem i łączą telepatycznie ludzi.

Magia Kahunów

Nie ma nic takiego jak brud absolutny; brud istnieje tylko w oku widza... Brud jest

występkiem przeciw ładowi. Gdy tępimy brud, tapetujemy, malujemy, sprzątamy, nie

kieruje nami chęć uniknięcia choroby; pragniemy zreorganizować nasze otoczenie,

nadać mu kształt zgodny z ideą, jaką posiadamy. W naszej walce z brudem nie ma

nierozumnej trwogi: walka ta jest działalnością twórczą, próbą uzgodnienia formy

z funkcją, nadania spójności doświadczeniu...

Mary Douglas, Purity and Danger (1966)

... gdy się takiej substancji dotknie, nie można się już od niej uwolnić, odczepić,

oderwać; lgnie ona do ciała niechciana i nieproszona, i trzeba gigantycznego wysiłku,

by ją zmyć ze skóry czy zeskrobać. Krępuje ona więc swobodę ruchu; zamazuje

granicę między moim ciałem, które do mnie należy i którego ruchami ja kieruję,

a resztą świata, owym „tam oto", które rządzi się własnymi prawami. Śliskolepka

substancja ujarzmia mnie, pozbawia mnie wolności - i z tego właśnie powodu budzi

moje przerażenie i wstręt.

Jean-Paul Sartre (visquex)

Kąpiel w morzu czy jeziorze sprawia nam przyjemność: podnieca nas mile

zetknięcie się z obcym żywiołem i to, że możemy się w nim swobodnie poruszać -

a przyjemności nic nie zakłóca, bo wiemy, że gdy tylko kąpiel nas znuży, wyjdziemy

z wody i wytrzemy się do sucha ręcznikiem. Wszystko więc potwierdza raz jeszcze

i wzmacnia miłe sercu poczucie naszej wolności i władzy nad otoczeniem.

Ale wyobraźmy sobie kąpiel w beczce żywicy, smoły, melasy czy miodu... to nie my

ustalalibyśmy wówczas reguły gry, nie my kierowalibyśmy losami wyprawy, a i nie my

decydowalibyśmy o tym, kiedy ją zakończyć. Miast panować nad sytuacją, bylibyśmy

sami przedmiotem inwazji, terenem ujarzmionym i okupowanym.

Zygmunt Bauman, Ponowoczesność jako źródło cierpień

lucia's works