Nie oddzielaj sztuk, lecz połącz ze sobą rozmaite sposoby myślenia tak,
aby zacząć śpiewać artystyczną pieśń równie silną jak zwyczajne życie.
Atsushi Takenouchi

Moje ciało tańczące porównuję z lacanowską lamellą – to byt bezpłciowy, niepodzielny, bez tożsamości, nieśmiertelny. Lamella jest niemartwa – po unicestwieniu, zaczyna swój taniec od nowa. Ona jest libido, jako czystym instynktem życia. Lamella może przybrać wiele kszatłtów, jest nieskończenie plastyczna. Może stać się płaska. Ale jest też nierzeczywista, jest nagromadzeniem pozorów, jej status jest fantazmatyczny. W przestrzeni wyobrażeniowej lamella pozostaje obrazem, którego celem jest rozciągnięcie wyobraźni aż po same granice tego, co nieprzedstawialne. Lamella żyje na przecięciu porządku Realnego i Wyobrażeniowego. Realne jest tym, czego nam brak.
Praca Lamella to refleksja nad relacjami ciało-umysł, podmiot-przedmiot, realne-symboliczne. Moim zamierzeniem było poznanie sposobu, w jaki ciało objawia się w świecie, z drugiej strony przyjrzenie się jak to ciało jest postrzegane w naszej kulturze poprzez właściwe dla tej kultury narzędzia percepcji. W związku z tym postanowiłam zbliżyć dwa odmienne języki: język ciała oraz język obrazowania poprzez taniec oraz nowe media.






symulacja instalacji