Nie
oddzielaj sztuk, lecz połącz ze sobą rozmaite sposoby myślenia
tak,
aby
zacząć śpiewać artystyczną pieśń równie silną jak
zwyczajne życie.
Atsushi Takenouchi
Moje
ciało tańczące porównuję z lacanowską lamellą
– to byt bezpłciowy,
niepodzielny, bez tożsamości, nieśmiertelny. Lamella jest
niemartwa – po
unicestwieniu, zaczyna swój taniec od nowa. Ona jest libido,
jako czystym instynktem życia. Lamella może przybrać wiele
kszatłtów, jest nieskończenie plastyczna. Może stać się
płaska. Ale jest też nierzeczywista, jest nagromadzeniem pozorów,
jej status jest fantazmatyczny. W przestrzeni wyobrażeniowej lamella pozostaje obrazem, którego celem jest
rozciągnięcie wyobraźni aż po same granice tego, co
nieprzedstawialne. Lamella żyje
na przecięciu porządku Realnego i Wyobrażeniowego. Realne jest
tym, czego nam brak.
Praca Lamella to refleksja nad relacjami ciało-umysł,
podmiot-przedmiot, realne-symboliczne. Moim zamierzeniem było poznanie sposobu, w jaki ciało objawia się w świecie, z drugiej strony przyjrzenie się jak to ciało jest postrzegane w naszej kulturze poprzez właściwe dla tej kultury narzędzia percepcji. W związku z tym postanowiłam zbliżyć dwa odmienne języki: język ciała oraz język obrazowania poprzez taniec oraz nowe media.
symulacja instalacji